THE RELAYER

Ook deze song komt, net als 'Eve of Destruction', uit 1964. De auteur, Buffy Sainte-Marie zei daarover onder meer: " It's about individual responsibility for war and how the old feudal thinking kills us all." Zolang we blijven stemmen op partijen die geweld niet schuwen, die onze lippendienst aan de VS blijven volhouden en als slippendragers van de witte westerse overheersing blijven slijmen en kruipen, komen we niet van oorlog af. Daarom is ook deze song een protestsong die na 55 jaar nog onverminderd de waarheid ademt. Universal Soldier Donovan He's five foot-two, and he's six feet-four, He fights with missiles and with spears. He's all of thirty-one, and he's only seventeen, Been a soldier for a thousand years. He'a a Catholic, a Hindu, an Atheist, a Jain, A Buddhist and a Baptist and a Jew. And he knows he shouldn't kill, And he knows he always will, Kill you for me my friend and me for you. And he's fighting for

       Het is 2019, niet meer 1964, toen 'Eve of Destruction' werd geschreven. Er zijn 55 jaar gepasseerd, het grootste deel van mijn leven. In die tussentijd heeft 'Eve of Destruction' niet aan betekenis ingeboet, want als je voor de verschillende namen, plaatsen en gebeurtenissen andere invult, geldt de strekking van deze song nog precies zo, als in 1964. Niet alleen politiek gezien, maar ook in ideologisch opzicht is de wereld nog even beroerd als toen. Zelfs de aanwezigheid van een IJzeren Gordijn, dat de wereld in tweeën spleet en een schijnveiligheid creëerde van "zij daar achter een hek, wij hier in vrijheid", heeft toen de spanningen niet verdreven en terwijl het nu in 2019 al 30 jaar geleden is dat de Berlijnse Muur viel, is er geen vermindering van oorlogsdreiging ontstaan. [Wordt vervolgd] Eve of Destruction Barry McGuire The eastern world, it is explodin', Violence flarin', bullets loadin', You're old enough to kil

     Ik geloof dat liefde altijd sterker is dan haat. Ook al blijven radicale cellen zich in terreurgroepen ontwikkelen, uiteindelijk zullen zelfs de zelfmoordterroristen vanuit hun plaatsje in de hel inzien dat het verkeerd was en vruchteloos is. Als niet-religieuze humanist zal het bij mij niet gaan om een opperwezen dat orde op zaken stelt, maar is het die kracht die in mensen huist, waarmee de wereld een betere plaats wordt. Die kracht is de liefde. Wanneer ik in het nieuws berichten zie over dood en verderf, dan doet dat vreselijk zeer en kan ik wel huilen. Ik ben dan kwaad, omdat het eigenlijk voorkomen had kunnen worden, want het is een ramp die door mensen is veroorzaakt. Ik ben ook kwaad omdat die aanslagplegers ook hadden kunnen kiezen om het niet te doen. Ik ben teleurgesteld, omdat het nooit was gebeurd als de daders langer en dieper hadden nagedacht. En ik ben verdrietig omdat ik me voorstel om dichtbij de slachtoffers en overlevenden te zijn, en het dan voelt also