Ik geloof dat liefde altijd sterker is dan haat

    

Ik geloof dat liefde altijd sterker is dan haat. Ook al blijven radicale cellen zich in terreurgroepen ontwikkelen, uiteindelijk zullen zelfs de zelfmoordterroristen vanuit hun plaatsje in de hel inzien dat het verkeerd was en vruchteloos is.

Als niet-religieuze humanist zal het bij mij niet gaan om een opperwezen dat orde op zaken stelt, maar is het die kracht die in mensen huist, waarmee de wereld een betere plaats wordt. Die kracht is de liefde.

Wanneer ik in het nieuws berichten zie over dood en verderf, dan doet dat vreselijk zeer en kan ik wel huilen. Ik ben dan kwaad, omdat het eigenlijk voorkomen had kunnen worden, want het is een ramp die door mensen is veroorzaakt. Ik ben ook kwaad omdat die aanslagplegers ook hadden kunnen kiezen om het niet te doen. Ik ben teleurgesteld, omdat het nooit was gebeurd als de daders langer en dieper hadden nagedacht. En ik ben verdrietig omdat ik me voorstel om dichtbij de slachtoffers en overlevenden te zijn, en het dan voelt alsof familieleden van mijzelf zijn omgekomen: een lievelingsnichtje of die leuke zwager. De eeuwige pijn die dat bij de achterblijvers veroorzaakt.

Als die boosheid, teleurstelling en verdriet ten spijt, zullen tegenmaatregelen (doodstraf voor moordenaars bijv.) nooit het gewenste effect kunnen hebben, want het is een voortzetting van dezelfde ellende.

Het enige dat werkelijk helpt, is liefde. Liefde, door niet de daders te vermoorden, maar hen met hun wroeging te laten verderleven. Liefde, door de overlevenden te steunen, je eigen grote hart te openen en de emotie te laten stromen die maakt dat we broeders en zusters zijn. Door de overlevenden te overladen met liefde, verspreidt die liefde zich verder. Hoe meer liefde wordt verspreid, des te minder ruimte is er voor de kwade wil.

Liefde is altijd sterker dan haat, is ook veel logischer, vanzelfsprekender als oplossing voor een probleem. Liefde zorgt dat je een ander gunt, wat jij kunt geven, of dat nou tastbaar is of moreel. Maar haat vernietigt levens en dat valt met tastbare of morele zaken niet te vergelijken. Daarom is haat nooit de oplossing, liefde wel. Zolang de mensheid bestaat legt de liefde het af tegen het kwaad, wordt beweerd. Maar dat is een vaststelling waarbij je je nooit hoeft neer te leggen; je blijft zelf vanuit liefde je naasten bejegenen en dan komt het WEL goed! Dan is in elk geval die groep mensen veilig voor het kwaad; zij zullen het niet verspreiden.

Liefde is sterker dan haat. Als dat niet zo was, had heel de mensheid geen nut en kon ze zichzelf beter opheffen. Als ik in de media uitingen van liefde zie, in de moed van een man die een dier in nood redt, in de gedrevenheid van een vrouw om haar kinderen te voeden, in de waaghalzerij van Afrikaanse mannen om hun leeggeplunderde continent te verlaten voor een plek waar zijn oorspronkelijke rijkdom is beland, in de onverzettelijkheid van mensen om hun gezin te beschermen door voor bommengeweld op hun stad te vluchten, in de gulheid van anderen om vluchtelingen te helpen in plaats van hinderen, in de kracht van landen, maatschappijen om die vluchtelingen op te nemen en te herbergen, dan moet ik vooral eerst heel erg huilen van puur geluk. En dan geloof ik in de mensen. Ik geloof dat er méér goede dan slechte mensen zijn. Ik geloof dat er meer mensen zijn die iets voor een ander overhebben dan die een ander willen uitbuiten. Ik geloof dat er meer liefde dan haat is en ik geloof dat de liefde het altijd van de haat zal winnen.

Voor mijzelf is dit de meest eenvoudige logica: liefde heelt, liefde wint, liefde bouwt en haat stopt, haat vernielt en haat verliest. Zo staan die twee tegenover elkaar, maar ze zijn niet gelijk, niet uitwisselbaar, want liefde is een feit en haat een keuze. Deze logica is zó fundamenteel dat ze niet betwistbaar is of gereduceerd kan worden tot ‘dat is jouw waarheid, maar niet dé waarheid’.